Wie binnenstapt in een woonzorgcentrum, laat veel achter. Herinneringen daarentegen, die draag je met je mee. Met ons project willen we herinneringen prikkelen, nieuwe herinneringen maken, en vooral: herinneringen levendig houden om verder te kunnen uitkijken naar wat komt.
De lijnvormige elementen in de tuin zijn als tijdslijnen in de geschiedenis. Elke lijn verwijst naar een specifieke periode met een eigen beeldtaal (schuine lijnen, rechte lijnen, ronde vormen, …). De cirkelvormige elementen rond die tijdslijn linken elke periode visueel aan een concreet feit of belangrijk moment uit het leven van de bewoner. Aan elke periode kan ook een activiteit gekoppeld worden die toen heel populair was.
Hoe ouder je wordt, hoe meer herinneringen. Die wil je niet verliezen. In het geval van dementie gebeurt dat wel: veel sneller en intenser dan gewild. Via de daktuin proberen we die herinnering zoveel mogelijk levend te houden. Hoe? Door de bewoners van boven naar beneden te laten kijken. Beneden is het verleden, een fase in hun leven. Wat vroeger was, komt niet meer terug. Alleen de herinneringen blijven over.
Herinneringen zijn er om te maken en levendig te houden. Daarom verzamelen we elk voorjaar herinneringen om ze vervolgens samen met mooie, krachtige eenjarige bloemen in ronde bloemeneilanden te planten. Zo is elke bloem die uitkomt, een herinnering die weer tot leven is gekomen.
