Wat gebeurt als fictie de realiteit inhaalt? Als de grond onder je voeten wegzakt, en structuur en rust plaats maken voor de chaos in je hoofd? Zo voelt het eerste deel van de buitenruimte: een eerste blauwdruk van meer dan een jaar lang observatie en bevraging van de bewoners, personeel en de directie van het PSC op zoek naar antwoorden op wat er vanbinnen leeft of gebeurd is.
Onze manier van werken – van binnenuit – leidt ons uiteindelijk naar de binnentuin waar tijd en ruimte niet bestaan: universeel en tijdloos. Een plek met een therapeutisch effect op de bewoners en het personeel van het PSC. Een plek waar twee werelden samenkomen – chaos en rust.
Chaos rekt zich uit richting bos. Daar maakt oncontroleerbare angst plaats voor licht. Het voorzichtige herstel wordt voelbaar door de witte berkenbomen. In het smalste deel van de tuin is er opnieuw structuur in het ritme van lijnvormige elementen en geometrische figuren met daarin groenten en kruiden om de innerlijke mens te versterken.
De lijnvormige elementen symboliseren een trap. Een trap die stap voor stap leidt naar de buitenwereld, voor sommigen een verre en moeilijk bereikbare plek. Hier laten we een stukje chaos zichtbaar. Want volledige controle is nooit helemaal mogelijk, toch?
De chaos in de structuur komt ook terug in de waterpartij. Vanuit het metalen profiel valt het water – alles onder controle - in een lager gelegen profiel. Tot plots het water de hoek omdraait, valt, wéér opgevangen wordt en de hoek om wordt geleid. De slingerbeweging tussen chaos en structuur herhaalt zich tot wanneer het water de muur verlaat en op zoek gaat naar nieuw evenwicht.
Naar aanleiding van het Binnenstebuiten-project schrijft D. Lonzana het gedicht ‘De ivoren toren‘. Alle letters uit het gedicht worden in plexiglas uitgefreesd en verzameld in een letterbak. Wie wil, kan met de letters nu een persoonlijke boodschap de wereld insturen door ze aan de metalen kabels te hangen. Zo ergens tussen tijd en ruimte.
